เราทำงานหาเงิน กินและดื่ม ร่วมรัก ไปเที่ยว จับจ่ายซื้อของ และใช้ชีวิตอยู่ในเมืองใหญ่แห่งนี้ เราต่างใช้ชีวิตซ้ำซากจำเจอยู่ที่นี่ อยู่มานานจนลืมความสดใหม่ของการเดินทาง ลืมความตื่นตะลึงน่าพิศวงของธรรมชาติ ลืมที่จะเห็นความยิ่งใหญ่ของขุนเขา ธารน้ำ ความลี้ลับของป่า ความงดงามน่าพิศวงของเมฆหมอก ของความมืด ดวงดาว และแสงสนธยา เราลืมไปว่าผืนแผ่นดินนี้กว้างใหญ่ไพศาล เต็มไปด้วยปรีชาญาณและความลี้ลับ เราลืมไปว่าครั้งหนึ่งเคยมีต้นไม้ต้นหญ้า มากกว่ามนุษย์ทั้งโลกรวมกัน ลืมไปว่าครั้งหนึ่งนั้น ต้นไม้ สัตว์ป่าและมนุษย์ เคยอาศัยอยู่ร่วมกันบนผืนแผ่นดินโลกอย่างสุขสันติ ร่วมแบ่งปันและพักพิงอาศัย โลกนี้เป็นสมบัติของส่วนรวมซึ่งทุกชีวิต อาจใช้ชีวิตอยู่อย่างมีสุข และไม่มีชีวิตใดหรือเผ่าพันธุ์ใดอาจวางตน เป็นผู้ถือกรรมสิทธิ์เข้าครอบครองได้..