บันทึกจากแนวหน้า

ความตายในบัสรา

          ในขณะที่ทั่วโลกกำลังติดตามข่าวการสู้รบในเมืองบัสราอย่างใจจดใจจ่อ ขณะที่วิทยากรพิเศษกำลังวิเคราะห์ยุทธวิธีการสู้รบของสหรัฐในการยึดเมืองนี้ และขณะที่หลายคนกำลังพนันกันว่าบัสราจะแตกเมื่อใด มีใครบ้างที่สนใจอยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้คนในเมืองนี้ เกิดอะไรขึ้นกับเด็ก ๆ และผู้บริสุทธิ์ จอห์น พิลเจอร์ นักข่าวชื่อดังผู้เคยเปิดเผย "ทุ่งสังหาร" และอาชญากรรมของเขมรแดงให้โลกได้รับรู้เมื่อ ๒๕ ปีก่อน วันนี้เขานำความจริงอันน่าเศร้าสลดในเมืองบัสรามาเปิดเผย ข้อเขียนนี้พิมพ์ในหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งของอังกฤษเมื่อวันที่ ๒๖ มีนาคม บันทึกนี้ทำให้เรารู้ว่านอกจากความอดอยากหิวโหยแล้ว มะเร็งก็เป็นภัยร้ายแรงจากสงครามยุคใหม่ ที่ใช้อาวุธนิวเคลียร์ในรูปแบบที่เรานึกไม่ถึงมาก่อน

ภาพ REUTERS

          ผมเดินไปตามตรอกซอกซอย บนถนนสายหนึ่งซึ่งแหลกละเอียดด้วยจรวดขีปนาวุธของสหรัฐ ผู้ที่บาดเจ็บล้มตายเป็นเด็ก ๆ ไม่ต้องสงสัยเลย เพราะเด็ก ๆ อยู่ทุกหนแห่ง ผมเอาผ้าซับน้ำตาขณะที่ยืนอยู่ที่ลานโรงเรียนซึ่งมีครูเพียง ๑ คนกับเด็กนักเรียนหลายร้อยที่กำลังขาดอาหาร

          ฝุ่นปลิวฟุ้งมาจากทิศใต้ซึ่งเป็นสนามรบในสงครามอ่าวปี ๒๕๓๔ ซึ่งยังไม่เคยการขจัดมลพิษให้หมดไปเลย เนื่องจากรัฐบาลสหรัฐและอังกฤษ ไม่ยอมให้อิรักได้ใช้เครื่องมือพิเศษในการนี้

          ดร.จาวาด อัลอาลีบอกผมว่า "ฝุ่นเหล่านี้คือเชื้อแห่งความตายของเรา" ในแผนกผู้ป่วยเด็ก โรงพยาบาลบัสรา คนที่ตายเพราะมะเร็งมีเป็นจำนวนมาก และผู้เชี่ยวชาญแทบไม่สงสัยเลยว่า ประมาณครึ่งหนึ่งของประชาชนทางตอนใต้ของอิรัก จะตายเพราะมะเร็ง ซึ่งเป็นผลจากอาวุธทำลายล้างสูงที่สหรัฐและอังกฤษใช้ นั่นคือขีปนาวุธและระเบิดซึ่งมีหัวฉาบยูเรเนียม

          อีกครั้งหนึ่งที่สหรัฐได้ใช้สิ่งที่ศาสตราจารย์ดัก รอก อดีตแพทย์ทหารเรียกว่า "อาวุธนิวเคลียร์อีกแบบหนึ่งที่ปนเปื้อนทุกหนแห่งและทุกคน"

          ปัจจุบันนี้ กระสุนปืนแต่ละชุดที่ยิงจากรถถังสหรัฐ บรรจุยูเรเนียมถึง ๔,๕๐๐ กรัม ซึ่งหาสูดหรือกินธุลีของมันเข้าไป จะทำให้เป็นมะเร็งได้ ข้อมูลดังกล่าวรวมทั้งระเบิดดาวกระจายแบบใหม่ที่ฝ่ายพันธมิตรใช้ ถูกปกปิดไม่ให้สาธารณชนรู้

          ภาพเด็กใต้ผ้าพันแผลในโรงพยาบาลมีให้เห็นตามโทรทัศน์ แต่คุณจะไม่ได้เห็นผลของระเบิดดาวกระจายจากเครื่องบินทอร์นาโด ภาพเหล่านี้เป็นภาพที่ "ยอมรับไม่ได้" เพระมันจะกระทบกระเทือนจิตใจผู้ดู และเจ้าหน้าที่ก็ไม่ต้องการเช่นนี้ ภาพที่ "ไม่มีใครเห็น" เป็นความจริง พ่อแม่ชาวอิรักต้องจ้องดูลูกที่มีแผลเหวอะหวะเต็มตัว แล้วทำไมพวกเราซึ่งถูกใช้อ้างชื่อในการฆ่าคนเหล่านี้ถึงไม่ได้เห็นภาพเหล่านี้ ? เห็นอย่างที่พวกเขาได้เห็น ?

          ทำไมเราถึงไม่ควรรับรู้และแบ่งเบาความเจ็บปวดของเขา ? ทำไมเราถึงไม่ควรได้เห็นธาตุแท้ของการบุกรุกเยี่ยงอาชญากร ? ..